Rory & Terra

“Toevalligheden”.

Dit is niet alleen het verhaal van Wito, maar ook mijn eigen verhaal. Aangezien je ergens moet beginnen, begin ik met 29 maart 2010. De dag waarop Zwabber bezoek kreeg van de dierenarts aan huis, voor euthanasie. Zwabbie is in juni 2005 bij me gekomen doordat haar baasjes niet meer voor haar konden zorgen. Ze was toen zes jaar, en had nog weinig verwachtingen van het leven. Ze was een futloze Golden Retriever die ik heb laten zien dat het leven soms verrassingen voor je in petto heeft waar je niet meer op rekent. Dagelijks een wandeling van minimaal 1 uur, vaak naar het strand, het Geestmer -Ambacht of de Groene Weelde etc. Door ziekte kon ze niet meer verder en de uitslag van het 2e bloedonderzoek in Utrecht was zo slecht dat euthanasie de enige manier was om haar lijden te verlichten.

De stilte in huis was immens daarna.
Haar as heb ik verstrooid in de Groene Weelde, bij Haarlem, samen met Annemieke en haar Tervuerense herder Nino, een vriendje van Zwabber.

Pas 25 juni was ik weer in de Groene Weelde. Met Gaudi; een kruising tussen een Ierse setter en een…?? Geen idee. Gaudi komt uit Spanje en woont bij een vriend van me. Gaudi logeert steevast bij mij als zijn baas naar het buitenland gaat. 25 juni liepen we dus in Hoofddorp en aan het einde van de wandeling kwamen we een vrouw tegen met een paar honden en raakten we aan de praat. Ons gesprek verdiepte zich, en ze noemde een naam van iemand die ik al járen nier meer gezien had. Yvonne. Ze vertelde me dat ze op Yvonne wachtte, en dat die zo ook zou komen. Plus dat Yvonne een goed tehuis zocht voor Terra, maar die hoop eigenlijk al had opgegeven. Terra is een beetje een type apart.

Vreugde bij het weerzien, en in gesprek geraakt alsof we elkaar vorige week voor het laatst gezien hadden. We zijn toen met z’n drie”en een stuk opgelopen en hebben een afspraak gemaakt voor de dinsdag daarop bij Yvonne thuis. Die dinsdag hebben we een zeer serieus gesprek gehad en afspraken gemaakt. Vrijdag 2 juli heb ik Terra opgehaald!!
Emotioneel een erg moeilijke beslissing voor Yvonne, en ik kon zien hoe moeilijk ze het had toen Terra bij me in de auto stapte. Sindsdien heeft ze Terra twee keer weergezien, en ze weet dat ze de juiste beslissing heeft genomen.

Zo is na Zwabbie dus eerst Terra bij me gekomen. Liefde op het eerste gezicht. Terra is een slimme hond die de lol van het leven inziet ondanks haar moeilijke eerste jaren in Roemenië. Terra is daar ooit in het asiel/de opvang terecht gekomen met een gebroken bekken en ruggengraat. Terra heeft erg veel pijn geleden. Ze heeft daar als straathond geleefd en mede daardoor is ze nogal zelfverzekerd in de omgang met andere honden.

Terra.

Vanaf dag één begrijpen wij elkaar, voelen we elkaar aan, én zijn we leuke dingen gaan doen. Omdat Terra een werkhond is vind ze oefeningen doen dus ook leuk. En spannend want ze rekent er wel op dat ik voor voldoende afwisseling zorg. Ze heeft ook veel beweging nodig en die krijgt ze, soms meer dan haar lief is. Tijdens een wandeling in de Groene Weelde geeft ze regelmatig aan dat ze moe is. Ze zoekt dan liefst een kuiltje op; krabt het wat uit en gaat dan liggen. Meestal heb ik dan wel een pensstaafje of zo bij me voor haar. Ik rook op m’n gemak een peuk en dan gaan we weer verder.

Soms steken we bij de piramide de weg over, naar het Haarlemmermeerse Bos, en plakken we er nog een rondje om de plas aan vast. Zo’n wandeling duurt een hele middag. De dagen erna heeft ze genoeg aan op tijd plassen en poepen. Haar mazzel is dat ik vrijgezel ben. We kunnen de week en de dag indelen zoals het uitkomt, dus maken we alleen lange wandelingen als de weersverwachting goed is. 6 of 8 graden vorst en een dik pak sneeuw is dus ook goed weer; geweldig zelfs, want ze heeft ervan genoten! Één van de mooiste momenten van de dag is voor haar het slapen gaan. Ze krijgt op bed nog een knuffel en dan een pensstaafje! Daarna blijft ze nog even bij me liggen tot ze het zat is. Dan springt ze van bed af en kruipt ze in haar mandje; hoor ik haar nog rommelen met een kleedje wat nog niet naar haar zin ligt en dan volgt een diepe, tevreden zucht.
Terra is al helemaal ingeburgerd in Heerhugowaard en veel mensen in de Waarder Hout kennen haar al. Veel honden dus ook hoewel ze niet gauw haar interesse laat blijken. Terra gaat met een enkeling helemaal uit haar dak en heeft dan minimaal de ruimte van een half voetbalveld nodig om uit te rennen. Het spel is bijna altijd opjagen en opgejaagd worden. “Pak me dan, als je kan”! Vooral met reuen. Met teven bewaart ze meer afstand.
Daar heeft ze niet veel mee. Ik denk dat haar verleden dan opspeelt.? Andere honden weten wel meteen wat ze aan haar hebben want als het Terra niet bevalt, blikkert ze niet met haar gebit maar laat ze meteen haar tandvlees zien. Kortom een geweldige hond.

Wito.

Doordat Terra officieel op mijn naam gezet moest worden kwam ik in contact met Dutchy Adoptions, maar dat is een ander verhaal.
Van het één komt het ander, en ik heb me aangemeld als vrijwilliger voor de stichting.
Deel daarvan is gastgezin. Nou, gastouder in dit geval. De eerste hond die ik mocht opvangen was Dennis. Daar had ik naar toe gewerkt, me op verheugt, enzovoort. Maar voor Dennis had zich al iemand gemeld. Dennis kwam zondagavond 22.30 hier binnen, en dinsdagmiddag 16.30 ging hij de deur alweer uit. Zijn nieuwe baas was op slag gék op hem. Voor de hond natuurlijk het beste.

Ik ben toen op de site gaan struinen naar een volgende hond. Mijn oog viel op Wito. In overleg met Gidea heb ik de keuze voor hem gemaakt. Laat Wito maar naar Nederland komen. Terra ging natuurlijk met me mee Wito ophalen in Zaandam. Hup, even kennismaken en meteen samen op de achterbank. Hij was nog suffig van de reis dus dat was mooi meegenomen. Hier meteen uitgelaten, en toen naar binnen. Wát een belevenis. Vanaf het eerste moment accepteerde hij de situatie, de omgeving, en de veiligheid en warmte die een roedel te bieden heeft.
Terra had er wel wat moeite mee. Ik heb haar toen even apart genomen en uitgelegd dat het maar tijdelijk was. Want ook voor Wito was al een gegadigde. 1½ week later kwamen Tanja met hem kennismaken, maar kon die dag nog geen beslissing nemen. De week erop kwam zij voor de 2é keer. Uiteindelijk is de beslissing genomen Wito niet te adopteren.

Mede door het bezoek van Tanja besefte ik wat Wito mij allemaal te bieden heeft. Zij heeft me gevraagd “waarom houd je hem zelf niet”? Dankjewel daarvoor Tanja! Want dat is gebeurd. Na overleg met Gidea is Wito door zijn gastouder geadopteerd! Het was niet mijn bedoeling, maar deze twee honden begrijpen elkaar ook en weten wat ze aan elkaar hebben. Wito heeft een andere naam van me gekregen. Sinds 2 weken heet hij Rory.

Rory.

Mede door Terra is Rory een makkelijke hond. Hij kijkt veel van haar af en als ik hem iets wil leren doe ik dat eerst met Terra voor. Dat neemt hij dan meestal snel over. Ook verkeerde dingen helaas… de reigers kunnen daarover meepraten. Die horen namelijk niet zo rustig aan de waterkant te zitten. Die horen _liefst mét gekrijs_ op te vliegen en een ander plekje te zoeken. Omdat Terra en Rory nog niet kunnen vliegen kijk ik dan meestal toevallig net een andere kant op.

Terug naar serieuze zaken; voor Rory was alles natuurlijk helemaal nieuw. De mensen hier spreken een andere taal, ook hij mag op bed, een winkelcentrum had hij nog nooit gezien denk ik. (Als gastouder nam ik hem al mee hoor). Rory is niet snel bang. Ook niet van vrachtwagens. Ook niet op het station als er een trein stopt. Hij neemt de wereld zoals die is tot nog toe, en ik heb bewondering voor zijn aanpassingsvermogen! Terra begon oudejaarsavond te piepen en wat te klieren. In dat geval hebben honden dan pech. Ik ben er zo één die ze dan aanlijnt en de straat opgaat. Terra was het er niet mee eens _juist daarom gingen we naar buiten_ maar Rory keek vrolijk naar me op. Wat jonglui hadden een vuurkorf op straat gezet en gooiden daar rotjes in. Ik vroeg ze of ze daar even mee wilden ophouden om mijn honden te laten kijken. “Maar natuurlijk meneer”. Rory is toen zelfs bij die brandende vuurkorf gaan snuffelen. Terra had vluchtgedrag, dus heb ik eerst een shagje gedraaid en opgestoken en nog wat met die jongens gepraat. Pas daarna mochten ze _rustig_ aan de lijn weer naar huis. En die jongens hadden het gevoel een goede daad te hebben gedaan.
Dat hebben ze ook. Als het meezit, zullen ze voortaan uit zichzelf wachten met het volgende rotje als er iemand met een hond aankomt?
Rory is nu 5 weken hier en het is alsof het 5 jaren zijn. Zo vertrouwd. Zijn aanhankelijkheid is aandoenlijk. Dat hij daarmee zijn kwetsbaarheid laat zien weet hij niet. Ja, hij heeft wat last van verlatingsangst, zelfs samen met Terra. Hij vindt het maar niks als zij samen moeten oppassen. De enige oplossing daarvoor is deze: de deur uitgaan en doen alsof. Maar intussen uit zicht, 3 meter bij de voordeur vandaan op wacht gaan zitten. Op het moment dat hij voor het eerst wat van zich laat horen _wat met gepiep begint_ meteen luid en duidelijk “Rory” “FOEI”! Helaas is zijn verbazing dan niet zichtbaar, maar stomverbaast dat ik toch in de buurt ben, hoor ik hem daarna niet meer.

De eerste keer dat hij een pensstaafje kreeg was leuk om te zien. Hij kende het duidelijk niet want hij ging er op liggen en over rollen. Pas toen hij Terra ervan zag eten begon zijn feestje. Héé, dat is LeKKer! Gelukkig is het geen Mopshond of Pekinees want dan waren zijn ogen uit hun kassen gevallen.

Om te eindigen nog dit: medio januari komt Monak bij ons. Monak krijgt uiteraard zoveel liefde en vertrouwen als hij nodig heeft. Tot iemand hem wil adopteren. In mijn hart is wel ruimte voor meer honden maar in mijn flat niet.

Hartelijke groeten, Niek Metzelaar.