Moenda (Mona)

Op 12 april 2008 lopen wij met Moenda van het trainingsveld van de hondenvereniging af met een certificaat vervolgcursus.
Apetrots zijn we op haar want ze heeft maar liefst 32 punten gehaald op 8 verschillende onderdelen,
het minimaal te behalen punten was 28 en maximaal 40.
Moenda had op 2 onderdelen de hoogste score en wat heel frappant was, het ene onderdeel was sociaal naar andere honden en mensen en het andere onderdeel was duidelijkheid van baas naar hond/consequent (ze had er ook een 2 bij maar daar zeggen we verder niets over).
Ruim 1 jaar hiervoor, op 1 april 2007, hebben we Moenda van Schiphol gehaald, wat was ze angstig en wat moest ze aan veel nieuwe dingen wennen. In huis aan onze andere hond, de Duitse Herder Nero, en aan de andere honden van dochter Ilonka. Ze kon ons niet verstaan, moest zindelijk worden, kreeg vreemd eten.
Als we haar nu uitlaten komen we wel eens mensen tegen die haar een tijdje niet gezien hebben. Wat een leuke hond, wat is ze veranderd.
Doodsangst hebben we uitgestaan toen we een keertje gingen fietsen, ieder met een hond aan de fiets. Moenda schrok zo van een grote hond achter een hek en schoot achter mijn fiets langs waardoor ik kwam te vallen. De riem schoot uit mijn hand en Moenda rende terug naar een heel drukke verkeersweg. Zigzaggend is ze over de straat gerend, een heel eind verder bij een boer het weiland ingevlucht. Mijn geschreeuw was niet bestemd voor haar “dovemansoortjes”. Haar adreskokertje zat aan een andere halsband, ook dat nog. Het lukte ons om haar terug te krijgen, ze was ons dierbaarder dan ooit.
Pluimpje, noem ik haar in gedachten, altijd haar staart vol trots de hoogte in. Ze springt en dartelt en speelt baas over haar grote vriend Nero. Zij ligt in zijn mand en hij heeft het nakijken.
Maar o wee als er voor het eerst een vreemde meneer of mevrouw de kamer binnenkomt dan schiet ze onder de tafel en
blaft als een razende roeltje.
Of als ze in een winkelcentrum komt, ze sluipt over de grond om zich maar zo onzichtbaar mogelijk te maken. Of bij het minste of geringste knalletje en helemaal met oud en nieuw, ze was een en al paniek, zo erg dat we haar een kalmerend tabletje hebben gegeven.
Als we haar dagelijkse met de “grote ronde” uitlaten is ze brutaal en daagt iedere hond uit, kom maar op als je durft.
Het is een vat vol tegenstrijdigheden, maar o zo lief en we lachen ons helemaal suf om haar.
Zodra ze uit de auto springt rent ze ons en vooral haar huis binnen en is ze weer in haar veilige haven.

Groetjes van Leo en Hilly Posthumus uit Enschede.