Juno (Missy)

Ik kwam jouw foto tegen op het internet en was op slag verliefd.
Na wat over en weer gemail en een belletje was het geregeld, op 4 oktober zou je naar Nederland komen. Spannend!! Maar wat duurde het wachten lang. We keken zo ontzettend uit naar jouw komst. En toen was het ineens 4 oktober. Samen met mijn zus reden we naar Zaandam. Toen we aankwamen zat je nog in de bench in het witte busje. Helemaal naar achteren weggekropen en ontzettend aan het hijgen. Wat was je bang!

Eenmaal thuis durfde je je ook niet meer te bewegen, je wilde alleen maar liggen met de oortjes naar achteren en het koppie laag. Je staart leek wel tussen je pootjes geplakt…. Naar buiten gaan om te plassen was wel het laatste wat je wilde, ook eten en drinken weigerde je. Maar na een paar dagen ging dit al beter.
Nu ben je twee weken bij ons en wat een verschil met de eerste paar dagen.
Je geniet nu ontzettend van de wandelingen en je kan al helemaal loslopen buiten. Je houdt me altijd in de gaten en komt vrolijk naar me toe draven als ik je roep.
Samen achter de bal aanrennen vind je ook ontzettend lollig.
Ook voor de kinderen ben je heel erg lief en de katten worden steevast genegeerd.
Wat ben je toch een ontzettende schat. Je hebt nog wel last van angst voor vreemden en met name met mannen, heel langzaam proberen we je over deze angsten heen te helpen. En met kleine stapjes lukt dit ook steeds beter.
Je hoort al helemaal bij het gezin en we zouden niet meer zonder je kunnen.

Ontzettend bedankt Dutchy Adoptions!!!

met vriendelijke groeten,

Fam. Ketelaars, Almere