Nol (Malagus)

2005 Polen – Malagus / Nol – Utrecht 2016

De nalatenschap van mijn vorige hond, een Spaans straatmadeliefje, bestond uit de geruststellende gedachte dat elke nieuwe hond weer even lief en dierbaar wordt.
En ook dat ik niet uit een vorm van, misschien wel misplaatste, loyaliteit, heel lang hoefde te wachten voordat ik weer een nieuw maatje nam.
Maar toch……..
En dus kwam Malagus,
die van mij de naam Nol kreeg.

En weer verbaas ik me over het aanpassingsvermogen van deze dieren.
Deze hond, wiens welbehagen zo afhankelijk is van structuur en regelmaat, en die de afgelopen uren zo door elkaar is geschud, deze hond loopt, weliswaar wat onzeker, toch vol vertrouwen met me mee……. de lift in. Mét spiegel, kon hij mooi even kijken of hij er na die reis nog een beetje toonbaar uitzag, want het volgende onderdeel van dit Welkom Thuis-programma was de ontmoeting met mijn beide katten. Zijn verzorgers in Polen waren zo attent geweest de kattentest op film te zetten, en het zat inderdaad helemaal snor.
Het huis werd aan een nauwkeurige inspectie onderworpen, waarbij alles, inclusief tafels, soepeltjes beklommen werd. 4 manden, variërend in de maten “ ai, beetje krap, hmmm, zou net kunnen, jeetje, daar kan ik wel tig keer in ” werden systematisch genegeerd. Zijn oog lonkte naar een gemakkelijke stoel, viel verlekkerd op de banken, maar zijn hart verloor hij aan mijn bed.De aanschaf van een mand op maat lijkt me voor alsnog overbodig.

En toen begon het grote inburgeren. En dat was een vermoeiende klus voor hem.
Bedwelmd door alle geuren en kleuren, beduusd van alle indrukken, duurde het even voordat zowel de in- als uitgang van zijn spijtverteringskanaal zijn eigen ritme weer had.
En toch slechts één plas in huis.
Overdag kwam hij niet echt aan zijn rust toe omdat hij de hele dag, met ogen zo groot als schoteltjes, achter me aan dribbelde.
Wat nog ontbrak was zo’n heel verbaasd stemmetje “ Wat is dat? Wat doe je? Waarom? “
Met enige regelmaat viel hij naast me, letterlijk, om van de slaap.
Maar ’s nachts maken mijn super zachte latexmatrassen weer veel goed.
Wandelen aan de lijn ging vrij snel probleemloos, en hij werd door alle buurthonden ( en hun bazen ) enthousiast verwelkomd. Inmiddels kan hij er ook van genieten.
Nou, en verder is Nol gewoon een heel erg leuk, lief, aanhankelijk, vrolijk, makkelijk, en vooral tevreden hondje.
Niet bang voor de stofzuiger, maar wel wat onwennig t.o.v. een aanhoudende stroom van vriendelijkheid. Dat laatste went, en stofzuigen doen we ( tijdelijk mag ik hopen ) gewoon gezellig samen.
Zijn grootste uitdaging gaat het fietsmandje worden. Hij is er niet kien op, maar we oefenen stug door, en waar een wil is, is een weg.

Ondertussen weeft hij gewoon verder aan een nieuw web van structuur en regelmaat, en heel gestaag groeit er onder zijn kleefgedrag ook een affectieve band.

De Nol en ik, wij hebben een pact.
Ik laat hem alle tot nu toe onbekende geneugten van het leven kennen, en hij blijft, ondanks zijn iets wat gevorderde leeftijd, nog een hele tijd bij me.

Loes Verhoef