Jacky

Soms moet het gewoon zo zijn…

Begin maart de knoop doorgehakt om toch weer de gezelligheid van een hond in huis te willen hebben na drie jaar zonder hond te hebben geleefd.

Maar dan, waar haal je weer zo’n nieuw familielid vandaan?

Na alle asiels in de omgeving te hebben bezocht het internet maar raadplegen. Dankzij speurwerk en “googlen” op de site van Dutchy terecht gekomen en op slag verliefd geworden op het fotootje van Jacky, een toen bijna 9 maanden oude pup.

Zij bleek al in NL te zijn en wonder boven wonder in tijdelijke opvang op 10 minuten rijden van onze woonplaats. Via Polen en Hoorn was Jacky in Heerhugowaard in de liefdevolle tijdelijke opvang bij Niek die samen met Terra en Rory onderdak en opvoeding boden.

Snel afspraak maken en kennismaken, zoals te verwachten bij de eerste aanblik al verkocht natuurlijk. Meteen meenemen zat er niet in want de freule moest eerst nog “geholpen” worden en daarvan aansterken. Het was natuurlijk verstandiger om dat bij Niek te doen, anders werd het wel een beetje teveel van het goede.

Dus nog een dag of 10 wachten waarbij niet alleen dochter Anouk de dagen aftelde!

Eindelijk konden we Jacky (vanaf toen betiteld als “de Poolse bruid”) halen, groot feest en tegelijk ook spannend. Een jonge wildebras met “een kop erop” en aardig wat “opvoedkundige” aandacht in huis halen vergt toch weer wat omschakeling. Bovendien, hoe zou de kat (een 15 jaar oude chagrijn die na het overlijden van de vorige hond het huis natuurlijk als zijn domein beschouwt) reageren op die enthousiaste maar lompe jongedame?

Dit was al snel duidelijk…. Na 15 minuten leverde een welgemikte pets een piepende pup op met een knipperend oogje. Meteen was dus duidelijk wie er de baas was (en bleef) dus die strijd was gestreden. Toch wel even slikken als je de tweede dag dat je het nieuwe gezinslid in huis hebt gelijk bij de dierenarts zit. De nagel was in het oog gekomen dus druppelen en antibiotica…

Daarna is het alleen nog maar genieten geweest van Jacky. Een heerlijk levendige meid die vooral als ze met haar vaste vriendjes is geen rem lijkt te hebben en maar blijft spelen. Lopen vind ze helemaal een feest en dat doen we dan ook vaak en graag. Het is in de omgeving een beetje zoeken naar plekken waar ze lekker los kan maar als ze dan los is en andere honden tegenkomt laat ze graag aan iedereen zien hoe hard ze wel niet kan lopen.

Thuis heeft ze zich prima aangepast aan de regels en gewoonten die er zijn. Ze weet wat ze mag en wat ze niet mag. Uiteraard zoekt ze nog altijd de grenzen op van het toelaatbare maar daar is het ook een pup/puber voor. Even corrigeren maar zeker niet om boos van te worden of kwalijk te nemen. Een heerlijke knuffelaar die (heel) graag op schoot kruipt en hier ook niet meer vanaf is te krijgen als je haar de kans geeft.

Buiten luisteren gaat over het algemeen goed, alleen als ze een speelkameraadje heeft gevonden die graag met haar mee sprint kan ze de hele wereld om zich heen nog wel eens vergeten. Fluiten en roepen heeft geen zin dan, de lijn moet er even aan te pas komen. Binnenkort gaan we met haar op cursus (G&G) om dit nog een beetje aan te scherpen maar ach, zijn we niet allemaal jong en eigenwijs geweest?

Kortom (alhoewel, zo kort is het uiteindelijk ook weer niet geworden), wij hebben het gevoel dat Jacky ons leven weer wat completer maakt en dat wij bovendien Jacky d’r leven compleet maken. Eigenlijk zou de titel van deze rubriek wat ons betreft dan ook niet “Happy Endings” moeten zijn maar voor ons zeker een “Happy Beginning”.

Ik besluit dit verhaaltje met Dutchy Adoptions te bedanken en enorm te complimenteren voor/met hun goede en enorm nuttige werk. En natuurlijk Niek, voor de tijdelijke opvang en de “stressmanagement” voor Jacky en de vaak prachtige foto’s die we van hem hebben gekregen. Een aantal van de foto’s bij dit stukje (de mooiste) zijn door hem gemaakt.