Boyd (Boy)

9 december 2011 was het zover. We zagen jou voor het eerst op internet. Dat koppie van je, we waren direct verkocht. Maar die filmpjes lieten nog meer van je karakter zien. Je liep te stoeien met alle honden om je heen. Je was zo vlug dat iedereen achter jou aan zat. Maar jij was ze allemaal te snel en slim af met je snelle moves. Je zou een goede spits zijn geweest als er hondenvoetbal zou zijn geweest.
In de tekst lazen we al wel dat je verleden nog wel meespelen in je vertrouwen in de wereld, vooral in het vertrouwen van de mensen. En daar zal je vast wel je reden voor hebben. Je zat nu al 3,5 maand in een pleeggezin in Nederland waar je het heel goed deed. Leergierig als je bent ga je elke dag een stap vooruit. Dus met wat aandacht zou je een fantastische vriend moeten worden dachten we. Dus maar snel bellen of we kennis met je konden maken. Na wat kritische vragen van de pleegmoeder, want je laat zo’n fantastische jongen toch alleen maar gaan als je een super huis hebt gevonden? Eigenlijk liet je ze helemaal niet gaan.
Die zondag mochten we al kennis met je maken. Beginnen met een wandeling was het advies. Dan kon jij ons het best observeren en was jij op je best. Je bleef op een veilige afstand van ons. Als we liepen rook je aan onze kuiten, maar oh wee als we stil stonden. Een afstand van 2 m was een veilige afstand. Maar ach wat maakt het uit. Het voelde goed. En daar gaat het toch om? Bij de pleegmoeder thuis ging je op een veilige afstand zitten, maar je keek wel heel geïnteresseerd naar ons. Gelukkig waren wij geslaagd. We mochten je adopteren. En wat waren wij blij. De nacht voor ons bezoek aan jou hadden we al slecht geslapen maar die nacht werd het niet veel beter.
De week erop hebben we je nog een keer bij je pleegmoeder gezien en daarna ben je op bezoek gekomen in je nieuwe huis. En dat voelde goed. Je ging direct al op onderzoek uit. En dat was een goed teken. De vier katten had je toen nog niet gezien, die vonden 3 honden op bezoek net eventjes teveel van het goede.
De woensdag daarop hebben we je opgehaald. Vol gezonde spanning hoe het zou gaan de eerste dag maar ook wel het verdriet voelend van het afscheid wat je moest nemen van je pleegmoeder die je al zoveel had geleerd en je een nieuwe toekomst heeft gegeven. Geen leven meer verstoppend onder een pallet maar een vrij leven vol met positieve energie. Dat wilde ze voor jou en dat heeft ze gegeven. Maar een afscheid is het niet. We houden contact!
Bij thuiskomst ben je direct naar de bank gegaan en je daar in het hoekje genesteld. Wij mochten wel vlakbij zijn maar als we je wilden aaien kroop je in elkaar. Een reactie die te verwachten was, maar niet leuk is om te zien. Ook leerde je de katten kennen. Jij keek ze niet aan maar de katten keken wel een voor een vol bewondering naar jou.
De dagen daarop groeide je elke dag. Wandelen was al snel goed. Eerst de staart nog wel tussen de benen en nog weinig snuffelend maar hier kwam de eerste week al snel verandering in. Je liep super naast ons (soms te goed) en luisteren deed je ook. Na een week hebben we op een rustig moment dan ook maar de riem losgelaten op het strand. Dat ging super. Sindsdien loop je ook los op de plaatsen waar het kan. Je staart is omhoog komen te staan, je drinkt weer uit plassen, je snuffelt weer aan honden en bent niet eens meer bang voor hardlopers en fietsers. Verder daag je ons uit bij het wandelen, dan horen we je zeggen “pak me dan”, maar je bent echt veel te snel. Je gaat 3x per week met de uitlaatservice mee waar je ook blij van terug komt. Even met de honden stoeien, zalig.
Helaas zien we soms ineens die bange Boy weer terug. Dat kan door een geluidje zijn of soms zo maar ineens. Dan moet je even dat extra aaitje hebben dat je koppie weer omhoog komt te staan, dan schud jij je los en is alles weer goed.
We weten dat je nog veel meer kan groeien en zijn dan ook heel benieuwd hoe je volgend jaar met kerst bent. We genieten in ieder geval elke dag van je.

Patricia en Elles in Velserbroek