Loebas (Blondas)
Het verhaal van Blondas.
Op 21 september was het dan zover. ’s Avonds zouden we onze hond ophalen.
Al bijtijds vertrokken, bang om te laat te komen vanwege de avondspits. Natuurlijk ruim van tevoren al aanwezig. Om 20.00 zagen we het busje komen. Wat een reis hadden ze achter de rug, Gidea, André en de honden.
Blondas was zo bang dat hij de bench niet uit wilde. We hebben hem met de riem er uit moeten trekken. Omkopen met eten, vergeet het maar!Met veel moeite kregen we hem achter in de auto, waar hij zich zo klein mogelijk maakte.Na anderhalf uur rijden kwam hij aan bij zijn nieuwe huis.
Hij wilde absoluut niet naar binnen, weer trekken. Gelukkig hebben we een goede laminaatvloer want zijn nagels werden er flink ingezet. Arm beestje! Hij maakte direct kennis met de katten, totaal geen probleem, van beide kanten.
Slapen zou hij voorlopig bij ons op de slaapkamer mogen, maar ja, zou hij trappen kunnen lopen? Hem de trap optrekken was geen optie, dus de baas heeft hem maar naar boven getild. We hebben hem heel de nacht niet gehoord.De volgende ochtend tilde de baas hem maar weer naar beneden waar hij weer in een hoekje kroop.
Het was duidelijk dat er werk aan de winkel was. We moesten hem helpen van zijn angst af te komen. Diezelfde dag is hij al kennis wezen maken bij onze dochter en haar baby. Probleem was alleen dat zij op een bovenwoning woont. Gewoon proberen en ja, meneer kon dus wel trappen lopen. Gek genoeg was hij hier minder angstig.
Zo probeerden wij hem verder vertrouwd te maken met allerlei situaties. Langs flats lopen, iets wat hij ook eng vond. Drukke wegen bezocht, de markt overgelopen, langs een groot scholengemeenschap waar net honderden leerlingen uitkwamen, enz. Ook bezoekt hij trouw oma, die in een verpleeghuis zit. Dit alles heeft hem iets minder angstig gemaakt.
Al vrij snel kwamen we er achter dat hij mannen enger vond dan vrouwen. Het vrouwtje was dan ook de eerste bij wie hij ging kwispelen als hij haar zag. Na een anderhalve week ging hij zijn baas een beetje vertrouwen. De zoon des huizes bleef eng, moet er wel bij vertellen dat deze erg groot is en altijd zwarte kleding draagt.
We hebben Blondas ,die nu Loebas heet , nu 5 weken. Nog steeds is hij bang voor onze zoon, dat is erg jammer, hij heeft en zou hem nooit iets aan doen. Waarschijnlijk heeft Loebas in het verleden het nodige meegemaakt. Afgelopen zaterdag wilden we een stok weggooien in het park, daarbij doe je natuurlijk je arm omhoog. Loebas kromp helemaal in elkaar. Als mensen hard praten krijg je dezelfde reactie.
Toch zijn wij ontzettend blij met onze hond, we blijven er alles aan doen om van hem een blije hond te maken. Gelukkig zien we nog steeds een stijgende lijn, ook al gaat dat langzaam. Maar we komen er wel,daar zij we van overtuigd. Veel geduld en liefde!
Leren wilt hij heel graag, weet ondertussen dat hij bij de stoeprand moet wachten en zitten.
We hopen dat ons verhaal mensen niet afschrikt om een hond te adopteren, deze hond wordt namelijk steeds meer de beste hond die een mens zich maar kunt wensen. Hij is lief voor onze kleinzoon, snuffelt zachtjes aan zijn haren. Hij gaat perfect met de katten en met andere honden gaat hij ook prima om.
Nog steeds hebben we contact met Dutchy Adoptions, we willen Nienke hiervoor hartelijk bedanken.
