Sky (Zandarm)
Er zit een gat in mijn geheugen. Ik ken blijdschap, verdriet, angst, eenzaamheid. Ik begrijp het niet, maar pas me aan. Dat kan ik het beste doen; \’aanpassen\’. Eenzaamheid en angst hebben me te lang bezig gehouden. Ik weet nog dat ik op straat leefde, met andere honden maar meestal alleen.
Toen kwam er een vrouw in mijn leven. Ze deed me een ding om mijn hals. Ik kroop in elkaar, bang dat ze me weer pijn zouden doen. Maar dat deed ze niet, ze aaide me. Ik vind dat fijn, dat ze me aaien. Oja, \’aanpassen\’…dus ik liet het toe dat ze me meenam. Ik werd naar een tweevoeter gebracht die me een prik gaf, dat was eng. Toen ik wakker werd, dacht ik dat ik gedroomd had. Ik had pijn in mijn buik. Iets was er, kon er geen vat op krijgen. Toen was daar weer een tweevoeter die me aaide, eten gaf en een dekentje om op te liggen. Mocht ik dat wel? Op dat dekentje liggen? Op een dag voelde ik me beter. Ik kreeg eten, water en aaien over mijn bol, Had een leuk zacht ding, waar ik mee mocht spelen. Ik zat opgesloten in een grote kooi. Het voelt veilig maar ook weer niet….
Er waren meer soortgenoten die daar zaten. Ik hoorde en zag ze wel maar kon er niet bij. Ik heb daar een hele tijd gezeten.
Toen werd ik naar een auto geleid.. Weer dat enge ding om mijn nek…brrr. Maar ik ben lief en kan me aanpassen. Dat heb ik geleerd, als ik lief ben dan doen ze me geen pijn. Heb heel lang in die hete auto gezeten en toen ik er uit mocht, herkende ik niets….Ik was doodsbang. Een vrouw haalde me aan, aaide me en sprak zacht tegen me. Ze deed heel voorzichtig een riem om en vroeg me mee te gaan, even wandelen. En toen…kan veel hebben maar in een vreemde auto met vreemde mensen…ik maakte me zo klein mogelijk. Een man met zachte stem vertelde me dat het goed was en droeg me naar de auto, legde me voorzichtig op een dekentje; \’Aanpassen!\”, zei een stemmetje en ik ging in de auto liggen maar zorgde dat ze me niet hoorden of zagen. Sloot mijn ogen en na een tijd stopten we en ik mocht uit de auto.
Al 4 maanden leef ik met die tweevoeters die me elke dag blij proberen te maken. Maar ik kan dat niet zomaar, het vertrouwen is er niet, kan er niets aan doen! Ik pas me aan, ja dat wel. Elke dag gaan we naar het bos, dan weer hier, dan weer daar. Ontmoet veel soortgenoten en word daar heel blij van. Als ik \’s avonds thuis kom na het uitlaten is het feest! Want die vrouw zit daar op mij te wachten en geeft me lekkere snoepjes…heerlijk! Ik wil niet meer weg!! Spring nu vanzelf in de auto, want dat betekent naar het bos, strand of park.
Ik snap het niet….
Ik spring uit de auto en we zijn bij iemand die ik wel ken, hun hond ook, gezellig….maar dan gaat mijn vertrouwde vrouw weg. Angst…kleinmaken…aanpassen…ze komt wel terug…maar dat gebeurt niet. Ik heb heel lang gewacht…maar ze komt niet terug.
Ik pas me aan…en ze doen me geen pijn..
Vanochtend gaat de bel. Ik ga mee naar voren en daar staat een bekende vrouw, ik snuffel zachtjes aan haar hand. Ik piep een beetje, kan het niet helpen. Maak me klein en doe een stap naar achter.
Ze komt binnen, ik ga tegen haar voeten aanliggen. Het voelt vertrouwd maar kan er geen vat op krijgen…Waar hoor ik nu eigenlijk thuis?
Ze neemt me mee met de auto. De geuren komen me bekend voor…leg mijn poot op haar arm, ze aait me…praat zacht tegen me. We stappen uit de auto na een tijdje…en tot mijn verbazing herken ik het huis, mijn thuis! Ik ren er naartoe en er wordt open gemaakt door de man met de zachte stem. Ik raak door het dolle heen, mijn mand! Mijn knuffels! Mijn eigen geur!
Eindelijk kom ik tot rust en leg me neer in mijn warme mand…
Dit bovenstaande noemen ze projectie. Zo ervaar ik de gevoelens van Sky, onze Poolse vriend. Een paar weken met de motor op vakantie gaan en hem moeten achterlaten bij superlieve mensen maar wéér verandering in een kwetsbaar bestaan. Voorlopig gaan we niet meer zonder hem op vakantie…wat mij betreft nóóit meer!
