Lexie

Aankomst Lexie op zondag, 17 december 2017

Eindelijk was het dan zover: de jongedame zou naar Nederland komen. Op zondag de 17e was het dan eindelijk zo ver.

Omstreeks half 4 kwam het lang verwachtte telefoontje dat de bus omstreeks 17.15 uur in Apeldoorn zou zijn. Gelukkig stond alles al gepakt en waren wij vlot op weg. de reis verliep voorspoedig en op het moment dat wij aankwamen was de bus er ook al.

Het is altijd weer een mooi moment: welk hondje is het en hoe reageert zij op alles. Nou, de dame wilde er dolgraag uit. Door één van de medewerkers werd zij voorzichtig uit haar Bench gehaald en madammeke wist niet hoe snel zij op het gras moest komen.

De nood was ontzettend hoog. Nadien kwam ze gelijk een kroel halen en werd ik uitvoerig besnuffeld. Welke andere dieren heb je nog meer? Hé, die meneer naast jou ruikt bijna hetzelfde. Volgens mij horen jullie bij elkaar.

Lexie werd nog even uitvoerig geknuffeld door de vriend van de dag en na het papierwerk in orde te hebben gemaakt was zij voor mij. Voor de gein controleerde ik haar vacht: er kwam een flinke pluk los. Trimrijp noemt men dat. Maar voorlopig nog even niet. Eerst wennen aan al het andere. En dat is meer dan genoeg. Het dametje was erg enthousiast en wist niet hoe hard ze moest trekken om rond te kunnen lopen.

Direct terug naar huis was ook zo wat na een rit van 1 ½ uur. En voor dit kleine hondje was een wandelingetje ook geen overbodige luxe na zo’n lange rit. Het terrein van de Mc Donald was om meerdere redenen niet zo geschikt (alhoewel ze niet direct aanviel op de restjes die her en der lagen, dat was weer een meevaller). Dus maar overgestoken en over het fietspad langs de bedrijven gelopen. De sneeuwresten waren zeer interessant, als ook de diverse struiken. Lexie had er geen enkel probleem mee om over de dichte struiken te lopen. Duidelijk niet voor een kleintje vervaard.
Na een lekker loopje waar nog een grote en kleine boodschap werd geplengd, waren wij weer bij de auto. Aan water had ze geen behoefte. De krentenbollen leken haar wel wat, maar dat vonden wij weer niets. Na ons natje en droogje ben ik achterin bij Lexie gaan zitten en zijn wij op huis aangegaan. Ze ging gelijk rustig tegen mij aan zitten zat lekker tussen de voorstoelen in naar buiten te kijken. Op een gegeven moment merkte ik dat ze zat te knikkebollen. Maar op het moment dat ze echt door de hoefjes ging, schoot ze weer omhoog. Ze wilde zich duidelijk nog niet overgeven. Maar na een tijdje werd het haar toch te machtig en ging ze lekker liggen slapen.

Bijna thuisgekomen zijn Lexie en ik uitgestapt. Het was haar duidelijk dat zij weer op een heel andere plaats was aangekomen en de neus werd goed gebruikt om de omgeving te detecteren. Het kanaal vond ze ook machtig interessant. Ik vond het wat minder, met mijn andere hond in het achterhoofd die er een keer ingelegen heeft en er bijna niet meer uitkwam. Gelukkig was ze goed te corrigeren en vervolgden wij onze weg naar huis.
Zoals gepland kwamen wij halverwege de heren Davey en Rudy tegen. De wind stond onze kan op, dus ze waren al snel ontdekt. De lucht was duidelijk al bekend, want ze bleef heel rustig staan kijken hoe het groepje dichterbij kwam. Met gevolg dat ook Rudy en Davey heel rustig bij haar gingen staan. Zij hadden haar natuurlijk al lang bij mijn medereiziger geroken, dus helemaal vreemd was het niet (en zij hadden dit al een keer eerder meegemaakt met Michy). Er werd even lekker aan elkaar gesnuffeld en om elkaar heen gedraaid, waarna wij met ons vijven het graspad verder op liepen. Vlak voor het oversteken deed ze nog even een plasje. Mooi gemarkeerd dame, benieuwd wat Fellow, jouw buurhond, er van vind J.

Eenmaal binnen het hek werden ze alle drie van de riem ontdaan en kon het echte ontdekken beginnen. Er werd weer wat gesnuffeld aan elkaar en daarna was de binnentuin aan de buurt. Ondertussen had ik de voordeur open gedaan, zodat ik en mijn medereiziger als echt ‘alfa’s’ als eerste het huis konden betreden. Lexie ging zo in haar ontdekkingstocht op, dat zij als laatste binnen was. Perfect timing dus, want zij is immers de nieuwe telg en dient haar plek (even) te weten.

Binnen werd ze weer even bekeken en kon haar grote ontdekkingstocht door het huis beginnen.
Elke kamer werd even bekeken (ik heb maar even overal het licht aan gedaan, zodat ik rustig kon kijken wat ze deed en zo nodig snel kon ingrijpen).
Wel, zij kreeg letterlijk binnen no time de (afval)deksel letterlijk bijna op de neus: de vuilnisemmer oefende even een grote aantrekkingskracht uit. Ik heb hem geleegd en toen zij bij het indalen van de schone emmer haar neus er in stak kreeg zij een ‘tss’ en de deksel ging naar beneden. Op een haar na kon ze haar neusje terugtrekken (en ach, een plastic deksel doet gelukkig geen zeer als die zachtjes naar beneden daalt). De schrik was echter groot, wat precies de bedoeling was. Ze heeft het tot nu toe niet meer gedaan.

Het eten ging prima. Ik had voor haar expres wat pens eruit gehaald (want daar doen zowat alle honden een moord voor). Samen met de brokjes ging dat er in als koek. Mevrouw stond zeer smakelijk te happen. Heel rustig en bedaard. Ik had alle honden een eigen ‘kamer’ gegeven. Davey in zijn ‘eigen’ douche, Rudy de keuken en Lexie de gang. Maar morgen doen wij dat anders: dan krijgt Lexie de keuken (want daar staat een houdertje en dan glijd haar bakje niet zo, is wat handiger voor haar) en krijgt Rudy de gang (heeft hij ook al gedaan toen Michy op het laatst zo heel slecht at en alle rust moest hebben). Na het eten even de binnentuin in, voor het geval ze wat moest doen en toen ging de verkenning verder: elk hoekje en gaatje van de benedenverdieping werd grondig onderzocht. Het was een komisch gezicht. Ook de botjes en kluifjes die her en der liggen werden gezien, maar meer dan een snuf gaf ze ze niet.
Tijdens mijn eten wilde ze bij mij zitten. Dat mocht. Maar de volgende actie werd tegengesproken: het willen jatten van mijn boterham was geen optie. Ook deze les werd snel geleerd. Ze heeft het vandaag nog wel vaag geprobeerd, maar meer dan een vage intentie is het niet geweest.
Trouwens, de eerste keer wist ze niet hoe ze op een stoel moest springen, maar naar één keer tillen, ging dat prima zelf.

Wij zijn op een gegeven moment lekker in de kamer gaan zitten. Het ene moment lag ze vijf minuten rustig op mijn schoot, dan sprong ze er weer af om in een mand te gaan liggen, om na één minuut op de bank bij mijn oppas te gaan liggen. Kortom: geen rust in haar lijfje. Niet onrustig, maar wel steeds bezig. Wij hebben haar lekker laten begaan.

Op een gegeven moment ben ik met haar naar boven gegaan (anders was het straks zo onbekend J ). Ik was benieuwd of ze trap kon lopen. Ja hoor, weliswaar heel voorzichtig, maar het ging prima (nu racet ze de trap op en af). Ook daar werd alles weer aan een minutieus onderzoek onderworpen. Maar op het moment dat ik naar beneden wilde, ging ze gewoon mee. De eerste keer ook weer wat onbeholpen, maar ze kon het wel (duidelijk eerder gedaan, anders lukt dat echt niet).

Op een gegeven moment zijn wij naar bed gegaan. Rudy was al verkast, zoals gewoonlijk. Davey moest eerst rustig gewekt worden, maar volgde toen zonder morren. Lexie bekeek het allemaal eens en zorgde dat ze ons niet uit het oog verloor (zelfs in de badkamer was ze erbij). Boven wilde ze bij mijn oppas slapen, maar omdat zij aan mij moet wennen heb ik haar naar mijn bed overgeheveld. Rudy en Davey lagen al lekker op hun plekje, op het matras naast mij. Eigenlijk wilde ik haar ertussen leggen, maar daar was zij veel te onrustig voor. Gelukkig is zij niet zo groot en kon ze lekker naast mijn benen liggen. Toen ik later wakker werd, lag ze lekker in mijn knieholte. Alles ging goed tot een uur of vier. Toen hoorde ze wat en kwam gelijk bij mij om mijn gezicht te likken en met haar pootje op mijn borst te roffelen. Ik heb haar weer op haar plek gelegd en ze is weer verder gaan pitten. Ook toen ik er even uit moest, hoorde ik haar van het bed springen. Maar toen ik terug kwam, lag ze weer op haar plekje. Ik slaap aan de voorkant en zij is duidelijk geen verkeer (en al helemaal geen zware landbouwtractors) gewend. Toen was het om de zoveel tijd raak. Dus: slapen, wakker worden, slapen. Enfin, het werd knap onrustig.

Maandag 18 december 2017, de 2e dag
Samen met de anderen werd ze uiteindelijk wakker. Rudy had even zoiets van: doe eens rustig jongedame, maar eigenlijk ging alles goed. Zo gauw ze beneden was, mocht ze de tuin in. Toch ging het even later mis: er werd een (dikke) poep in de kamer gedaan. Gelukkig ligt door het hele huis houten vloer/laminaat, dus dat leed is gauw geleden.
Na een snel ontbijt en vlug aankleden met ons allen de ochtendwandeling. Dat ging al beter dan gisteravond.

Omdat ze toch wel veel krabde en ik haar erg stoffig aan vond voelen, besloten haar gelijk te douchen. Dus: badpak aan (want ik verwachtte tegenstand) en samen in het bad geklauterd. De oppas er ook bij, want madammeke wilde eruit klimmen. Maar zo gauw het eerste warme water over dat lijfje ging, was het over. Er werd behoorlijk genoten van de massage die de shampoo in de haren bracht en daarna een heerlijke warme afspoelbeurt. Een handdoek vond ze wel vreemd, maar het ging prima. Normaal gesproken zou ik haar verder op laten drogen, maar omdat er ook naar buiten gegaan moest worden, heb ik toch de föhn er bij gepakt. Dat vond ze even vreemd, maar al gauw was het prima.

Dat is eigenlijk een zin die goed op Lexie van toepassing is: het is even vreemd, maar na voorzichtig wennen is er geen probleem.
De eerste grote boswandeling hebben wij in Sellingen gelopen. Daarvoor moest er eerst een stukje gereden worden. in de auto sprong ze nog niet, maar samen met Davey en Rudy op de achterbank was geen enkel probleem. Het leek wel of ze de route kende (maar volgens mij kon ze gewoon de kopwandeling lezen J). Heerlijk vond ze dat, al die luchtjes en snuffelend werd de ronde vol enthousiasme gelopen.

’s Avonds zorgde ze dat ze er continu bij was, maar dat geeft niet. Ik had eigenlijk koor, maar een hele avond kon niet, i.v.m. wandelen.

Normaal gesproken zou ik gehaald kunnen worden, maar de oppas was ook te moe. Ik besloot tot de koffiepauze te gaan, maar het alleen rijden zag ik toch niet zo zitten, met mijn duffe hoofd. Helaas, volgend jaar dan maar weer (alhoewel dat al over 2 weken is).

Dinsdag 19 december 2017
Helaas kon ik verder geen vrij krijgen, dus deze dag moest er weer gewerkt worden. Dat werd wel lastig. Maandag was ik erg duf (ook vanwege de reis op en neer van zondag), maar doordat mevrouw mij vannacht twee keer wakker blafte, had ik deze nacht weliswaar beter geslapen, maar nog niet goed.

Gelukkig had men mij vandaag op wat lichter werk gezet (wat achteraf niet helemaal klopte, maar goed). Ze was de dag goed doorgekomen en ’s avonds was de dame ook wat rustiger. Wandelen gaat steeds beter. Met drie honden wandelen is niet mogelijk, dus vandaag is het door mijn oppas in etappes gedaan.

Woensdag 20 december 2017
Vandaag is mijn kerstvakantie vervroegd ingegaan! Zou eerst op vrijdag zijn, maar kon gelukkig extra vrij krijgen om Lexie extra te begeleiden (en zelf zo nodig slaap in te halen).
Gisteravond heb ik het slapen anders geregeld. Davey heb ik in de mand naast mij gelegd met zijn deken lekker over hem heen. Rudy lag naast mij tegen het extra kussen aan en ik heb een kleedje voor Lexie aan het voeteind op het matras van Rudy gelegd. Op die manier heb ik mijn eigen bed (en vooral ruimte!) terug en kunnen de dame en heer ook zonder draaiend vrouwtje rustig slapen. Ik moet zeggen: tegen de ochtend kwam ze wel weer even, maar ze liet zich netjes terug sturen.

Vandaag is de grote testdag: wij gaan naar het kloosterbos, een zandbakrondje lopen (elk rondje heeft een naam, omdat Davey niets ziet en op deze manier weet wat hij kan verwachten. Werkt echt goed, is mijn ervaring). Het zandbakrondje gaat over een kleine zandvlakte. Maar nog belangrijker: je kunt er de beek inkomen (men laat er regelmatig honden zwemmen). Ik heb namelijk het gevoel dat zij een waterratje is, en dat kan ik zo mooi testen. Nou… mooi niet dus. Ze gaat naar de waterkant, om te snuffelen en op haar gatje uitgebreid te kijken wat er zoal op het water zwemt, maar erin niet. Gelukkig maar. Ik zit er eigenlijk niet op te wachten. Vooral omdat er dan ook de mogelijkheid is dat zij in het kanaal bij mij aan de overkant springt. En die wand is erg hoog, makkelijk eruit komen gaat niet.

Ook ben ik haar aan het trainen om op mijn stem weer mee te lopen. Dat ging eigenlijk heel goed. Zelfs als ze uitgebreid staat te snuffelen of te kijken, komt ze wel. Best belangrijk: zij zit dus niet helemaal in een jachtmodus, als ze wat ruikt. Waardoor ik haar kan bereiken met mijn commando’s. waar ik heel blij mee ben. Want als het kan, wil ik haar daar waar het mogelijk is en mag, los laten lopen. Mijn huidige Welsh schoot van pup af aan heel snel in de jachtmodus en was dan onbereikbaar voor mij. Hij heeft dan ook nauwelijks los kunnen lopen.

Heel mooi om te zien hoe zeker zij van haar zelf is. zij zit vol vertrouwen. Ook naar mij toe. Ze begint de commando’s ‘los’ en ‘nee’ alsmede ‘naar binnen’ en ‘naar beneden’ al te kennen. Het is een heel enthousiast meisje, zonder druk te zijn. Wat wel lastig is, is dat zij ’s avonds heel makkelijk een plasje doet. Zij geeft dan niet aan dat zij moet, maar je vindt het gewoon ergens. Daar het ’s avonds plaats vind (of ’s ochtends als je net beneden bent), vermoed ik dat het respectievelijk vermoeidheid en hoge nood is. Zij is zinnelijk, maar moet wel om de 4-5 uur naar buiten.

Ook heeft zij op maandag de kauwbotten ontdekt (er liggen er altijd een drietal door het huis, in verschillende kauwstadia). En in de soep komen altijd mergpijpjes, dus die zijn ook in ruime mate vertegenwoordigd. Inmiddels liggen er in haar favoriete mand een flink aantal en dat groeit elke dag. Ach, de dame en heren pikken ze regelmatig van elkaar dus een ieder heeft plezier.

Donderdag 21 december 2017
Wij zijn heel benieuwd of zij ook alleen kan zijn. Daarom zijn wij vandaag samen naar de bibliotheek gegaan. Na het terugbrengen van de oude en het uitkiezen van de nieuwe boeken, ben ik weer naar huis gefietst en is mijn oppas verder boodschappen gaan doen. Ik hoorde niets, maar waar zij gelegen heeft, weet ik niet. Ik word namelijk altijd ontdekt als ik de oprit op kom en tegen de tijd dat ik het hek open heb gedaan en bij de voordeur ben, staat Rudy al te springen bij de voordeur. Uiteraard staat die kleine er naast. Maar, het moet gezegd: alles zag er netjes uit. Missie geslaagd dus.

Eten is geen enkel probleem. Alles is lekker en gaat er in als koek. Vaag heb ik het idee dat er ook een kleine gewichtsvermeerdering is. Hard maken kan ik het niet, maar dat zegt mijn gevoel mij wel. Van Michy had ik nog puppiemelk en daar krijgt zij dagelijks wat van. Ze vindt het heerlijk en met haar magere lijfje kan ze het goed gebruiken. Ik ga er nog maximaal een week mee door. Dan heeft ze even een extra stoot gekregen.
In het begin van de week heb ik ook een tuigje voor haar gekocht. Het halsbandje klikte erg lastig vast en het kleine oogje vond ik maar niets. Ik moet zeggen, ze loopt er beter mee.
En het blijft gewoon een hele dikke knuffelkont. Niets lekkerder dan een aai over de bol en, nog mooier, over het buikje. Dan wordt er even helemaal uitgerekt.

Ik zit eigenlijk regelmatig aan de eettafel te lezen. Michy vond het heerlijk om op de stoel naast mij te liggen en voor deze uttemetut is het al niet anders.

Vrijdag 22 december 2017
Vandaag zijn wij even naar huis van mijn oppas gegaan. Ik was heel benieuwd hoe zij dat vond. Wat heel mooi was, was dat de heren precies wisten waar wij waren (en al met de neus vooraan stonden toen de autodeur open ging, in tegenstelling tot normaal, dan zijn het Lexie en Rudy). Ik merk dat zij enigszins de vogels in de gaten houdt (en er ook achteraan wil, als ik niet alert zou zijn). Nu kwamen wij de eerste kat tegen. Ik had het beestje al gezien en deed net of hij er niet was, maar hield ondertussen de dame goed in de gaten. Op die manier kun je haar rustig tegen houden. Uiteraard ging ze daarna op haar gatje zitten om dat aparte beest eens helemaal op te nemen. Gelukkig was het een kat die duidelijk honden gewend was. Beide gingen elkaar eens goed zitten opnemen en toen ik het idee had dat zij er al het moois wel vanaf gekeken had, gaf ik het commando dat ze mee moest komen en jawel, wij liepen beide door. Weer een belangrijke les geleerd!
Maar heerlijk zoals dat met haar gaat: rustig en bedachtzaam (als je goed oplet, anders dan kan het bal zijn).

In het huis werd uiteraard weer elk hoekje bekeken. Maar het was niet vreemd, want de geur was bekend (en daar Davey er vlak voor haar komst ook een tijdje had gelogeerd, rook het ook naar hem). Dus, kat in het bakje. Zij ging daar zelfs voor het eerst zelf op de bank liggen, i.p.v. bij ons in de buurt. Wij konden gewoon onze gang gaan. Op een gegeven moment lag Lexie aan de ene kant van de bank en Rudy aan de andere. Perfect.

De wijk daar is iets rustiger dan bij mij. Een prima kans om haar de lange lijn te geven en met commando’s de boel bijsturen (op de stoep blijven, niet in de tuin, doorlopen, hoek om, wachten, oversteken etc.). Ging daar heel goed (hier nog wat minder, maar ja. Ze kent de routes hier inmiddels en de verleiding is groter).
Al met al een geslaagde dag.

’s Avonds kwamen wij er helaas achter dat zij geen TV gewend is. Ik wilde een bepaald programma bekijken en deed de TV aan. Uiteraard begon ze te blaffen, dat verbaasde mij nog niet zo. Wat ik wel zielig voor haar vond (en lastig was), is dat zij bleef blaffen en er totaal niet mee om wist te gaan. Ik heb haar opgepakt en ben heel voorzichtig met haar naar de TV gelopen, maar dat mocht niet baten. Op een gegeven moment heb ik de TV maar uitgezet. Maar ze was goed van slag. Bij het minste of geringste ging ze blaffen.

Omdat zij steeds ’s avonds laat wat doet in huis, ben ik om half 10 nog een stukje met haar gaan lopen. Maar ook daar hadden wij pech: iemand met een rolkoffer was nu te eng. Ze bleef maar achterom kijken. Op het laatst werd er wel gesnuffeld, maar wat doen was er niet bij (en inderdaad, de kleine boodschap gebeurde binnen).

Ook ’s nachts was ze weer wat onrustig. Begon zo ineens te blaffen naar zichzelf in de spiegel, wat eerst geen enkel probleem was. Reageerde weer op geluiden waar zij eerst niet meer om maalde.
Morgen dus het menu in beeld zonder geluid bij de TV (dan staat het beeld stil en heb je alleen links boven een heel klein vierkantje waar wat beweging te zien is).

Zaterdag 23 december 2017
Gelukkig was vanochtend alles weer normaal. Geen overdreven reacties, haar eigen opgewekte zelf. Kunnen alle lessen weer als vanouds vervolgd worden. Want ja, elke dag leert ze weer bij. Het is een heerlijke meid, vol aandacht en waar het plezier vanaf straalt.

Eigenlijk ongelooflijk dast zij al bijna een week bij ons is. In die week is er veel gebeurd en heeft ze veel geleerd.

Ze is een kleine beetje bijgekomen qua gewicht. Maar, zo gauw ik met de puppymelk stop, merk je gelijk dat er weer wat af gaat. Wel heeft ze iets spiermassa ontwikkeld. Nog niet zo heel veel, maar dat kan ook niet in zo’n korte tijd. Ook haar gewicht is nog steeds ver beneden de maat (begin van de week ongeveer 5 ½, 6 ½ kg). Toch heb ik het gevoel dat ze iets minder kwetsbaar aanvoelt. Maar het went ook, als ik Davey of Rudy droog vind ik het bijna vetzakken, wat ze beslist niet zijn (integendeel: ze zijn netjes op gewicht).

Eten gaat goed. De puppybrokjes gaan erin als koek. Een groot kluif krijgt ze ook in gedeeld in tweeën bijna niet weg, dus daar krijgt zij de kleinere variant. Ik heb het gevoel dat ze een harde is. Want van de week was ze ’s avonds echt moe (had een stukje gehold met mij, Rudy en Davey), maar ze gaf zich niet snel over.

Pas nu gebeurd het dat wij haar kwijt zijn en ze dan of op de stoel in de keuken ligt (ja, zelfs als die aangeschoven is, lukt het haar er op te klauteren) of in de Bench ligt. Nu zit ik achter de computer en ligt ze voor het eerst te slapen in de mand naast mij (dus zonder op een bot te knagen).

Ben benieuwd hoe het gaat met de TV vanavond. Vanmiddag ben ik bewust ‘iets gaan halen’ in de huiskamer, terwijl de gids op het scherm stond. Ze kwam uiteraard vrolijk op mij af. Misschien dat zij in het begin niet doorhad dat de TV aan stond (en ik heb het natuurlijk helemaal niet gezien J), maar met wat kroelwerk kwam zij met haar kopje richting de TV te liggen en zij reageerde niet. Nu zegt dat natuurlijk niets als hij gewoon aanstaat. Maar dan maar eerst naar de ondergang van de Imhoff kijken, voordat Maestro in beeld komt. Ik hoop dat zij er gauw aan gewend is. ik ben geen dikke kijker, maar als ik met oud en nieuw weg wil, moet zij dat wel kunnen. Bij de familie komt de tv wel aan en als zij er niet tegen kan, ga ik niet (hangt trouwens van vele factoren af, voornamelijk hoe Lexie is, doet etc. Bij twijfel ga ik gewoon niet).

Zondag 24 december 2017
TV gaat prima. Gisteravond eerst het testbeeld aan terwijl wij zijn gaan zitten lezen. Uttemetut ging bij de oppas op de bank liggen knagen op een bot en wist drommels goed dat het toestel aan stond, maar had er geen moeite mee. Toen op een programma zonder geluid, ging ook goed. Beetje bij beetje geluid van de TV toegevoegd en van de radio geminderd: geen probleem. Toen maar naar een programma gekeken: ging goed. Alleen toen zij bij mij op schoot kwam zitten was het nog een beetje eng. Maar ja, dat was ook veel dichterbij en zonder dat een plant e.e.a. wat filterde. Bij Maestro ging het ook goed, alleen toen er één wat wilde bewegingen maakte, begon ze te blaffen. Toch was ze gauw te sussen en toen de oppas haar bij zich nam op de bank was het weer helemaal goed. Probleem opgelost dus.

Ook gaat ze nu rustig bij je liggen. Ze heeft zowat de hele avond op de bank gelegen. Niet alleen knagend, maar ook slapend (en zelfs even dromend).

Maandag 25 december 2017
Storm in de kop = boevendag. Er zijn weer een aantal bierviltjes gesneuveld (die halen we dus maar even weg, voordat het een gewoonte wordt). Ook waren de sokken op de verwarming ineens machtig interessant (lees: die moesten eraf). Opruimen dus. Mevrouwtje begint iets teveel energie te krijgen. even geen puppymelk meer. Het mag haar dan goed doen, maar er moet teveel opgetreden worden. Dan maar wat langzamer groeien. En ik moet zeggen: ik heb het gevoel dat ze wat groter is geworden. De achterpoten staan wat rechter, ze lijkt wat vierkanter en de nek lijkt wat langer geworden. Ze lijkt iets groter dan Davey, terwijl het andersom was. Alles bij elkaar geeft dat toch te denken: de leeftijd van 9 maanden klopt teveel. Nou ja, gelukkig is het in principe een rustig hondje die goed wil luisteren en snel leert. Het meest lastig is nog dat ze na elke 4 uur uit moet en dat ze onregelmatig haar poepje doet: vannacht maakte ze me netjes wakker, ik met haar op de arm naar beneden. Zij de tuin in, ik even naar de wc. Ze kwam eerder binnen, ging iets sneller dan ik naar boven (arme oppas: ze sprong ‘gezellig’ bij hem op bed…..). En ging daarna verder slapen bij mij. De volgende ochtend kwamen wij erachter dat zij in die korte periode dat zij eerder binnen was dan ik van de toilet in de badkamer had gepoept (en dus niet buiten…). ’s Ochtends gaat zij op de arm naar beneden en gelijk naar buiten. Ze blijft ook lang buiten. Maar toch…. even later een poepje in de kamer. De pest is dat het zo snel en sneaky gaat dat je haar niet kunt betrappen, en dus niet kunt laten weten dat dat niet mag. Lastig.

Maar tijdens het wandelen had ze het voor elkaar: het lukte om een beetje met Rudy te gaan spelen. Rudy is sowieso haar dikke vriend. Hij pikt ontzettend veel van haar. Maar goed, binnen drie dagen lag zij ook bij hem in de Bench J.

Davey bromt nog wel (maar zij heeft feilloos in de gaten of het zoiets is als ‘niet te dichtbij mij komen’, ‘laat mij met rust’ of ‘kom niet aan mijn eten’). En zij reageert er dan ook navenant op. Bij het eten komt ze niet in de buurt, maar als hij haar niet te dichtbij wil hebben, gaat ze gewoon een 30 cm verder liggen.

Lexie verhaal, deel 2:

Lexie is nu ruim 2 ½ jaar bij mij. En wat een heerlijke meid is het geworden. Zowel lichamelijk als geestelijk is zij enorm gegroeid en het is een grote kroeldoos.

Mijn eerste verhaal eindigde op 25 december 2017, haar eerste week bij mij.

De beschrijving dat zij een erg leergierig is, dat klopt als een bus. Het is een heel slim meisje. Alles wat zij twee keer gedaan heeft, kent zij. Zowel ten goede als ten kwade….

Als jonge puber van 9 maanden moest ik haar leren om alleen te zijn. Dat ging redelijk goed. Alhoewel er (uiteraard) wel eens wat gesneuveld is. Waar zij stapelgek op was (en nog steeds is), is scheuren. Het liefst dozen of karton. Daar is op zich makkelijk aan te voldoen: de doos van de Muesli is lekker scheurbaar, maar ook voor een kartonnen doos draait zij haar pootje niet om.
En als je dan vergeet een keukenrol of kranten op te ruimen…… het lijkt wel of het gesneeuwd heeft, als je dan thuis komt. Zo erg is het nu gelukkig niet meer, maar ik zorg er altijd voor dat er wat kartonnigs in huis ligt. Van eierdozen tot omhulsel van het alcoholvrije bier, het is allemaal heel erg welkom.

Destijds schreef ik dat het geen waterratje was. Ahum, verkeerd gedacht. Zij durfde toen nog niet (of zo). Was het in het begin nog ‘pootjes nat’, nu gaat ze er tot haar buik in. ‘Plonzen’, zoals ik het noem, is een grote hobby. Maar, en dat moet dan ook worden gezegd, zij weet waar het wel en niet mag. Waar het niet mag (geen ‘hulkjes’ in huis graag), moet je goed opletten, maar ze luistert wel.

Het blijkt dat zij een mix is van een Saluki (of Chant Polski) en een Dwergschnauzer. Oftewel de helft van de Ferrari onder de jachthonden (Saluki). Ik noem haar gekscherend ferrari suv. Haviksogen en een superspeurneus in combinatie met een grote intelligentie geeft nogal eens onaangename verassingen. Zoals de keer dat er een paar herten vlakbij haar voorbij gingen. Ik had het niet in de gaten, anders had ik haar vast gedaan. Nu echter ging zij er als een speer vandoor. Uiteraard is er één op de plek des onheils gebleven en ging ik haar achterna met een liefelijk ‘kom dan Lexie. O wat ben je lief, kom je voor’. Dat had in zoverre resultaat dat zij terug kwam, om er direct de andere kant weer vandoor te gaan (want de herten gingen er via de achterkant weer langs). Na een half uur was ze terug. Maar als dat wandelrondje gelopen wordt, komt ze nauwelijks meer los. Want 9 van de 10 keer gaat het lijfje in de ‘ik ruik weer heel wat interessants en zie ik het daar niet in de verte lopen’ stand.
Een andere keer ontdekte ze een fazant in een veld aardappelen. Netjes tussen de rijen ging ze er vandoor. Ik er wederom achteraan. Ditmaal was ze nog sneller terug, maar ook daar is te onveilig.

Ik had er inmiddels wel tabak van om haar niet onder controles te hebben. Dus: op cursus. Gelukkig heb ik een hele leuke vlakbij mij gevonden. Inmiddels zitten we daar zo’n 9 maanden. En ik moet zeggen, met succes. Lexie heb ik veel beter onder controle en ze vindt het heellleeemaal TE GEK. Ze weet wanneer het schoolavond is en staat dan op tijd klaar om weg te gaan. Zeker als de schooltas gepakt wordt en de snoepzak, dan is ze niet meer bij mij weg te slaan.

En dat heeft wel resultaat: inmiddels luistert ze heel goed en heb ik die paar seconden extra om haar te grijpen als de geur weer zo verschrikkelijk lekker wordt.
Ook speuren vind ze ontzetten leuk. Dat deed ze al van zichzelf, maar op school heeft zij hier tweemaal een les in gehad. De eerste keer wist ze niet wat ze er mee aan moest, maar de tweede keer ging het heel erg goed. Nu volgt ze regelmatig het spoor, als er een boswandeling gemaakt wordt. Vooral op de routes waar zij vanwege het wild niet los kan, is dit erg fijn voor haar. Op deze manier kan ze haar energie wel kwijt en vind ze het helemaal niet erg om vast te blijven.

Toen zij bij mij was, had ik ook nog een Welsh Terrier, Davey. Helaas heb ik die eind 2018 in moeten laten slapen. Samen waren ze goede maatjes. Maar waar ze ontzettend goed mee op kon schieten was het hondje Rudy van mijn oppas. Ze scheelden 9 jaar, maar dat was niet te merken. Binnen no time had ze hem om haar pootje gewonden. Rudy was sowieso de roedelleider van de troep. Hij heeft haar ook goed opgevoed. Alhoewel… als er mensen voor mijn huis stonden, of als hij buiten iets anders voorbij zag gaan, wilde hij nogal eens aan het blaffen slaan, iets wat zij hem gauw nadeed.

Rudy en Lexie waren dikke speelmaatjes. Rudy had een mank pootje en liep soms wat moeilijk, maar zij kreeg het altijd weer voor elkaar om met hem te gaan spelen en rennen. En had hij niet zo’n zin, dan sprong ze gewoon om hem heen en liepen ze wat te bekvechten. Hij kon zo mooi mee doen en zij kon toch haar energie kwijt. Helaas hebben we Rudy op 22 mei 2020 in moeten laten slapen. Wij hebben haar de gelegenheid gegeven goed afscheid van hem te nemen en gelukkig lukt het haar ook om zonder hem verder te gaan.

Andere honden zijn ook altijd leuk om gedag te zeggen. Ik probeer zeer regelmatig met haar naar het bos te gaan. Nu het weer wat langer licht is, kan dat wat vaker. Maar elke keer weer lig ik in een deuk om haar fratsen. Ze is heel expressief met gezichtsuitdrukkingen en ook met haar lijfje weet ze heel goed duidelijk te maken wat ze bedoelt. Niets leukers dan keihard racen als ze los mag. Een bepaald rondje gaat langs de bosbeek hier in Ter Apel. Er is een brede glooiing naar de waterkant die hier en daar wat oneffen is. Lexie vindt het dan helemaal fantastisch om keihard te rennen, over dingen heen te springen, snel te zwenken en weer de andere kant op. Het is soms net een slangenmeisje. Ontzettend komisch om te zien. En ze weet dat ik dat leuk vind. Soms heb ik het idee dat ze het er om doet om mij aan het lachen te maken. Het hele lijfje drukt dan een en al tevredenheid uit.

Als zij de achtertuin in gaat, zie ik aan haar manier van snuffelen en door de tuin gaan precies wat er gelopen heeft. Soms was dat een buurkat die komt snuffelen. Dan racet ze als een gek het hele spoor af. Waren het de egeltjes, dan wordt het spoor wat rustiger gelopen. En vooral aan de weg die zij dan aflegt zie ik waar die geweest zijn. Ik heb inmiddels zo’n 3 generaties in de tuin en soms kan ik aan de plek zien wie het geweest is. Ja, ook egels hebben zo hun voorkeur.

Ach, ik kan nog uren doorgaan om alle avonturen die zij meemaakt te vertellen. Binnenkort komt er een hele nieuwigheid bij: dan komt de opvolger van Rudy naar ons toe. Zo gauw de grenzen met Polen open zijn, lukt dat hopelijk. Ben benieuwd hoe zij dat weer vindt 😊.